Het uitgangspunt in de installaties en interventies van Frank Bruggeman is de plantaardige natuur. Hij onderzoekt in zijn werk de scheidslijn tussen flora en cultuur, in het volle besef dat natuurlijke landschappen zich vaak anders voordoen dan zij zijn. Vaak is een landschap wel degelijk aangelegd of bedacht door de mens. De werkelijke identiteit van dit landschap wordt onderzocht en bevraagd. Hetzelfde geldt voor de achterliggende gedachten en de motivatie die aanleiding waren voor de inrichting van het landschap zoals het nu is. De kunstenaar pleit in zijn werk voor meer respect voor de natuur en een bewust gebruik van gewassen. Daarbij mag een breder begrip van concepten als natuur, tuin en bloemstuk verlangd worden.

In het werk van Mirka Farabegoli spelen bovennatuurlijke zaken een belangrijke rol. Tijdens haar reizen dompelt de kunstenaar zich onder in de plaatselijke cultuur. De rituelen die zij waar dan ook ter wereld aantreft en haar fascineren, neemt ze in gedachten mee naar huis. Uit al deze onderdelen smeedt zij een nieuwe cultuur, één die alle indrukken in zich verenigt en een nieuw voorstel doet voor de inzet van rituelen. Deze elementen worden vermengd met alledaagse, banale zaken en vinden zo hun weg naar het papier. Zij draait tevens haar hand niet om voor het bedenken van nieuwe legendes, altijd met verwijzingen naar natuur en landschap. 

In de muurschilderingen en schilderijen van Gijs Frieling wordt de natuur in al haar schoonheid gevierd. De kunstenaar grijpt terug op religieuze beeldtaal om de betekenis van de natuur, zoals wij die vanuit natuurwetenschappelijke hoek kennen, te verbreden. Je waant je in het paradijs, met perfect gestroomlijnde reeën en plantenranken. Naast religie heeft Gijs de volkskunst zoals die uit Hindeloopen in zijn werk opgenomen. Hieruit haalt hij bepaalde patronen en motieven. Deze vertaling levert, in combinatie met het handschrift van de assistenten met wie hij steevast zijn grote werken maakt, een echt kakafonie van kleuren en stijlen op. De vele karakteristieken en citaten die samenkomen, de stemmen die tegelijkertijd in het werk klinken; een mooier compliment kan de Schepping zich haast niet wensen.

Het werk van Roos van Haaften speelt zich op meerdere niveaus af. De stillevens die zij samenstelt, werpen hun schaduw op lege muren. De kunstenaar verzamelt afval van op het eerste gezicht weinig verheffende materialen, zoals zakjes, springveertjes uit balpennen, stukjes hout, plastic en papier, en maakt daar een stilleven van, waar zij vervolgens een lamp achter plaatst. Door een exacte uitmeting van licht, spiegels en afstand verschijnt er een grootse scène op het projectievlak. In het werk gaan cultuur en natuur hand in hand. Een zakje van niks wordt een berg, een klein houtje een geheime boom, een oude pen een schoorsteen. In de handen van Roos van Haaften ontstaat een nieuwe orde der dingen.

Voor Seet van Hout is alles wat zich in het hoofd afspeelt te vergelijken met een tuin. Je hebt onontgonnen gebieden met wild onkruid, keurige beplanting en struiken waar je van hoopt te oogsten na de zomer. En natuurlijk alles wat daartussen ongevraagd omhoogschiet en overwoekert. In haar werk probeert Seet op intuïtieve wijze deze tuin te verbeelden. Daarbij stelt zij haar eigen regels op, zodat ze houvast heeft in de onbegrensde mogelijkheden die opdoemen in het atelier. Zo heeft zij een voorkeur voor de kleur rood en mag zij van zichzelf niet te veel ‘ontwerpen’. Het schilderen wordt gecombineerd met borduren, en alle tijd die erin zit, telt mee in de ervaring. Tijd is geheugen, hoofdwerk, en dat is weer een tuin die zon- en schaduwkanten kent.

In het videowerk van Karlijn Janssen wordt de kijker meegenomen in stille landschappen: een bos, een ijsvlakte die langzaam in grote brokken uiteenvalt. Tijd om hierin weg te mijmeren is er niet, want daar doemt de mens en zijn eeuwige verlangen de natuur te bedwingen op. Hoog boven de boomkruinen springt onregelmatig een rode bal omhoog, alsof er beneden een vrolijk balspel gespeeld wordt. En kun je op het ijs borduren? Met iedere poging valt het ijs verder uit elkaar. De kunstenaar werpt de vraag op wat de inmenging van de mens in de natuur kan veroorzaken; een verpest uitzicht, een afbrokkelend ideaalbeeld of is die rode bal juist een ingreep om vrolijk van te worden?

Aldwin Lehr gaat bij voorkeur in de schemering op pad met zijn camera. Hij loopt door het bos met een scherpe blik voor alles wat er mysterieus en geheimzinnig uitziet. Deze interesse komt voort uit een diepe fascinatie voor verborgen geschiedenissen, magie, Germaanse mythologie en volksverhalen. Hij probeert energieën van lang geleden, die nog altijd rondwaren in het bos, vast te leggen. Vaak is er een bijzondere lichtval te zien of denk je een entiteit te ontdekken. Aldwin flirt met hekserij, het heidendom en het occulte. De beeldtaal in het werk is zeer duister; het roept verlangens op die het daglicht niet kunnen verdragen en toont magische gebeurtenissen die ooit plaatsvonden op een plek waar mensen niet meer komen.

Stel je voor dat je oneindig naar de zonsondergang boven zee kunt kijken en dat alle denkbare weertypen voorbijkomen, terwijl jij heerlijk onderuit gezakt ligt. Je gedachten kunnen alle kanten op, gaan misschien wel mee met de storm die eraan komt. Woorden die in je opkomen deinen zachtjes mee op de golven. Thijs Linssen zoekt in zijn werk naar de scheidslijn tussen feit en fictie, en is met name geïnteresseerd in de grens. Wanneer doet een ervaring zich voor als een herinnering en hoe lang duurt het voor die ervaring een geheel op zichzelf staand beeld wordt? In dit proces speelt de factor tijd een belangrijke rol. Hoe meer tijd je hebt, hoe meer gelegenheid om af te dwalen in je hoofd. Thijs gebruikt in zijn films doelbewust digitale game engines, die de illusie geven dat je als kijker nog iets te kiezen hebt. Dat dit fictie is, wordt duidelijk wanneer de storm boven zee ineens een vriendelijke ochtend wordt.

In de grote tekeningen van Erik Mattijssen kijk je je ogen uit. Er is zo veel kleur dat je niet weet waar te beginnen; blikjes met conserven, gedroogde planten, een dier of herinnering aan een personage dat hier ooit was. De interieurs zijn verlaten, maar toch levendig. Soms met een uitzinnige focus verbeeldt, zoals een winkeletalage met haast ontelbaar veel conservenblikjes, een andere keer verwijst het interieur duidelijk naar zeventiende-eeuwse vanitasschilderijen of naar een overleden kunstenaar, zoals Matisse. Het zijn verhalen over de tijdelijkheid en de vergankelijkheid van ons bestaan.

De enorme natuurtekeningen van Erik Odijk jagen weg en trekken aan. De afstand die nodig is om de grootsheid van het beeld ten volle te ondergaan, doet je beseffen dat je er niet echt in kunt doordringen. De bossen en bomen leveren wortels waar je over struikelt, stekels die prikken, een muur van takjes waarachter je blijft haken. De rotsen en stenen zijn van zichzelf al ondoordringbaar. De vlinder met haar zachte onderlijf lijkt op dit formaat een monster. Toch lokt de schoonheid je naar zich toe. De details, de opgelichte stukken, de overallcompositie die precies klopt met de plek. Alles ademt de fysieke betrokkenheid van de kunstenaar die de tekening maakte. Deze aanwezigheid geeft een subtiele, levendige glans aan het werk en een illusie van de menselijke maat.

Het heeft zeker iets feestelijks; de glazen borsten die ook bessen zijn of de glimmende zilveren paddenstoelen die uit een berk groeien. Het kwetsbare materiaal maakt dat je er net zo voorzichtig mee wilt omgaan als met echt fruit. De aquarellen die Maria maakt, hebben eenzelfde tactiliteit. Ze zijn helder, maar ook complex in hun uitgesproken kleur en vorm. De kunstenaar toont ons de verrukkelijkste vruchten, die van liefde en van troost, en laat met haar werk tegelijkertijd zien dat alles betrekkelijk is. Dat je het leven moet vieren met het mooiste dat het te bieden heeft.

Rob Sweere heeft altijd gefotografeerd in de natuur. Het strakke kader van zijn uitzicht bracht hem weliswaar de schoonheid, maar niet de ervaring van wat hij zag. In zijn driedimensionale sculpturen dwingt hij met het uitzicht een stuk ervaring af. Je neemt als bezoeker plaats in het werk en kijkt door een strakke afbakening naar de natuur. Je zult trouwens wel moeten; er is niets anders om naar te kijken. De kleur van de lucht en de bomen wordt extra benadrukt door het wit in het kunstwerk. De kunstenaar wil zo een moment van bezinning bewerkstelligen, even stilstaan in het hier en het nu. Spiritualiteit is een vanzelfsprekend gegeven in het werk en leven van Rob, geen doel op zich. Naast de sculpturen in de openbare ruimte organiseert de kunstenaar performances met groepen mensen. Hierin verlangt hij hetzelfde: de bezoeker gaat een half uur in stilte liggend naar de hemel kijken of een tijdlang naar een boom staren. Maar waar de sculpturen gekaderd zijn, ligt hier het zicht helemaal open. De performances in de natuur roepen een scala aan emoties op bij het publiek.

De boerderij uit haar jeugd en het landschap eromheen vormen een terugkerend thema in het werk van Gerda ten Thije. Zij onderzoekt steevast de relatie tussen natuur en cultuur. De natuur lijkt soms te overwoekeren, een andere keer is zij stil als een rode zonsondergang. Met verf probeert Gerda een natuurlijk aandoend verloop of structuur te bewerkstelligen in haar schilderijen. Een akker kent vele kleuren, de bessen van een struik vloeien uit naar beneden. Als kunstenaar heeft zij in haar werk het laatste woord over de natuur die zij wil verbeelden.

Wie meegaat op een wandeling van Isolde Venrooy leert de andere kant van de alledaagse omgeving kennen. Hoe donker is het echt, als je vijf minuten op een donkere plek staat? En wat doet die ervaring met je, als je morgenavond weer naar huis fietst, de nacht in? Isolde is een gids die het landschap gebruikt als middel om mensen met elkaar en hun omgeving te verbinden. Zij zoekt naar ankerpunten in de natuur, buiten of in de stad. Deze dienen als kapstokken waaraan zij woorden hangt. Tijdens de door haar ontworpen wandelingen kan de deelnemer een nieuwe manier van kijken ervaren, geleid door Isolde’s aanwijzingen. In haar beeldende werk doet zij hetzelfde: uit massa’s folders en brochures knipt zij mensen of bomen los uit hun context, om ze vervolgens op een monochrome achtergrond te plakken. Zo wordt de leegte (of is het misschien sneeuw, lucht, water of zand?) de gemene deler van al deze fragmenten.

Alles wat leeft, geeft signalen af waar je iets mee kunt doen. Gijs Verhoofstad zoekt naar deze impulsen. Hij wil in zijn werk zichtbaar maken wat verborgen is. Hij brengt graag verval in beeld; hoe een gebouw aftakelt en wordt ingenomen door woekerende organismen. Daarnaast heeft hij een brede interesse in natuurfenomenen, zoals de maan van Saturnus en de zwaartekracht. Elektromagnetische eigenschappen van objecten zet hij in om iets anders in beweging te krijgen.

De architectuur in de installaties, foto’s en prints van Rob Voerman is vaak een mix van utopie, vernietiging en verval. Soms wordt een explosie letterlijk vertaald in stukken glas en staal, een andere keer is het vooral een apocalyptische sfeer die uit het werk spreekt. Rob is op zoek naar nieuwe manieren om het leven zinvol te maken. Hij bevraagt middels zijn werk de huidige stand van zaken wat betreft de klimaatkwestie, stadsplanning en hoe wij met elkaar omgaan in de huidige maatschappij. Dit doet hij niet op een moralistische manier, eerder wil hij gelegenheid geven aan de bezoeker om zijn werk als een ontmoetingsplaats te ervaren en met elkaar het gesprek aan te gaan.